سلام دلفان – طول این پل به اندازه ی یک جاده ی باریک روستایی می باشد اما وسایل نقلیه به طرزی عجیب و بدون توجه به عابران پیاده دو طرفه (آینه به آینه) از آن عبور می کنند.
[1]
در این بین عابران پیاده ایی که در وسط پل در حال عبور هستند باید خود را سریعا به کناره های پل رسانده تا با ماشین ها برخوردی نداشته باشند که در این حالت امکان لغزش پا و افتادن به رودخانه بسیار زیاد است.
رودخانه ایی که آبش فاضلاب است و کفش را شیشه شکسته های نوشابه و آشغال فرا گرفته است، در این صورت مصدوم مورد نظر اگر از سقوط به کف رودخانه و برخورد با سنگ و گل ولای جان سالم به در کند، احتمالش ضعیف است که چندین مرض جدید را سوغات به خانه نبرد!!!
[2] [1] 
[3] 
[4]
خاطرمان هست که سلام دلفان چندی پیش و سایت نسیم دلفان نیزاخیرا در این باره گزارشی تهیه نمود که مسئولین وقت توجه چندانی به آن نداشتند و یا از سر کمبود بودجه به فراموشی سپردند، که باید گفت: بودجه ی شهر ما را کدامین شهر بالا کشیده است؟ یا اینکه بودجه ی کارهای عمرانی در شهر به چه کاری اختصاص یافته است؟ و در چه راهی خرج شده است؟
سلام دلفان بر خود واجب میداند که مسئولین مربوطه را شناسایی و پاسخی مناسب از ایشان را به اطلاع عموم برساند.
طبق آخرین آمار بصری در شهرستان، اگر هر مسئولی(بلا استثنا) که منصوب می شود، یک دهم از خرج بنرهای تبریکش را برای حل این مشکل تخصیص می داد الان پل بتونی استاندارد برای عابرین پیاده و وسایل نقلیه افتتاح شده بود و عکس یادگاریشان را با پل ، در آلبوم تماشا می کردند و یاد و خاطر گذشته را گرامی می داشتند.
راستی شهر ما خانه ی کیست؟ اگر خانه ی دیگران است پس به دیگر مسئولین در دیگر شهرهای دیگر کشورهای دیگر قاره ها می گوییم که برای رفع این نیاز مبرم و ملموس عمومی باید هرچه سریع تر فکری کنید.
اگر شهر ما خانه ی ماست، دم بر نمی آوریم چون “از ماست که بر ماست” و این وظیفه ی مسئولین است که خود را فرزندان این دیار بدانند و برای رفاه بیشتر هم کیشان خود هرچه در توان دارند را دریغ نکنند.
و اما پیشنهاد سلام دلفان:
[5] 
[6] 
[7]
به امید آنکه مسئولین به فکر مردم شهر بسوزند و با دشواری های خدمت به مردم بسازند.
شهری را بسازند که آرزوی هر دلفانیست.
