هرنوع فعالیت اقتصادی در روستا های این منطقه ، چون با هدف خورد و خوراک و نیازهای اولیه صورت می گیرد؛ نوعی بیکاری کاذب می باشد که در نهایت موجب موج مهاجرت به دیگر شهر ها خواهد شد.
سلام دلفان – زندگی روستایی در این منطقه از نظر اقتصادی بر دو عامل متکی می باشد: یکی تولیدات کشاورزی، دیگری تولیدات دامی و این دو عامل، بیشترین جمعیت شاغل در روستاها را پوشش می دهند.
اما برآورد میزان اشتغال زایی در این بخش ها به همین سادگی نیست؛ چرا که هم کشاورزی و هم دامداری در این منطقه علاوه بر مشکلات خاص خود، به دلیل سنتی بودن نمی توان برای میزان اشتغال زایی آنها آمار و ارقام دقیقی تعیین کرد. بخش اعظم کشاورزی این منطقه به صورت دیم کاشت می شود و میزان بهره وری آن بستگی به شرایط آب و هوایی منطقه و میزان نزولات آسمانی دارد. کسی که در فصل پاییز یا بهار کشت خود را در دل زمین خشک می کارد؛ همیشه باید نگاه خود را معطوف به آسمان آبی نماید و ملتمسانه منتظر گریستن آسمان باشد تا نم اشک آسمان جوانه ی دانه های خفته دردل خاک را بیدار سازد و از بیداری جوانه ها خوشه هایی که قرار است خرمن آینده شوند به ثمر نشینند .
دامداری هم به علت وابسته بودن به محصولات کشاورزی و تغذیه از مراتع موجود به آب و بارندگی وابستگی مستقیمی دارد. اگر میزان بارندگی در طول سال مناسب باشد، کشاورزی و دامداری هم رونق خواهد داشت و اگر میزان بارندگی کم و یا به موقع نباشد اثرات تخریبی و منفی خود را قبل از هر چیز دیگری روی این دو بخش خواهد گذاشت.
به طور خلاصه می توان گفت که کشاورزی و دامداری در مناطق روستایی دلفان، علاوه بر وابسته بودن به نزولات آسمانی ، بیشتر به صورت سنتی انجام می شود و هدف از آن برآوردن نیازهای اولیه ی یک خانواده می باشد؛ که نه درآمد مستمر و پایایی را می توان برای آن متصور شد و نه افراد مشغول در این دو بخش را می توان جزء نیروی شاغل محاسبه کرد . از طرف دیگر یکپارچه نبودن اراضی کشاورزی و تقسیم بندی متعدد دوره ای بین بهره برداران، امکان هرگونه برنامه ریزی و بهره برداری به صورت مکانیزه از آنها را سلب نموده است .
بالا بودن هزینه، کاشت، داشت و برداشت کشاورزی و پایین بودن راندمان آن ، درآمد زا بودن آن را تحت شعاع قرار داده است و کار و تلاش بیشتر روستاییان این منطقه در بخش کشاورزی نه به عنوان یک شغل در آمد زا بلکه تلاشی برای حفظ بقاء بوده است. جوانان روستایی هم به دلیل به صرفه نبودن کشاورزی، تک محصولی بودن اراضی کشاورزی، نبود صنایع تبدیلی و بسته بندی و چربیدن خرج این امورات به دخل آنها بیشتر مهاجر شهرهای بزرگ هستند.
هرچند گله مندی آنها در یکی دو سال اخیر به دلیل رکود حاکم بر چرخه ی اقتصاد کشور مخصوصاً صنعت ساخت و ساز که تنها ممرّ آنها برای فرار از مشکلات زندگی بود، نمی توان از نظر دور داشت. آنها به زبان ساده و بی آلایش خود می گویند : « تنها درآمد ما از راه انجام کارهای ساختمانی تأمین می شود ، اما در دوسال اخیر به دلیل نبود ساخت و ساز در شهرهای بزرگ، ما هم دچار بیکاری و رکود شده ایم و به علت نداشتن درآمد کافی برای تأمین مخارج زندگی و پرداختن اجاره بهای منزل دوباره مجبور به برگشت به خانه های پدریمان شدیم و هیچ روزنه ی امیدی برای برون رفت از این مشکل مشاهده نمی شود .
ما مجبوریم برای گذران امور روزمره زندگی تن به انجام هر کاری بدهیم ، از ارزان فروشی گرفته تا انجام کارهایی که ممکن است دون شأن ما باشد و یا کارهایی که خلاف قانون می باشد . دیگری می گفت :« ما که کشاورزی عمده ای نداریم و همین اندک را هم به قول معروف سبزی خور می کنیم ، دام هایمان را هم یکی پس از دیگری برای مخارج روزمره زندگی فروخته ایم و حیات و ممات ما وابسته به این اندک یارانه شده است و زندگی نیم بند خود را با همین یارانه می گذرانیم »
ع. س 42 ساله اهل روستای سنجابی می گوید : « با هزار بدبختی و بعد از کلی دوندگی، موفق به گرفتن وامی تحت عنوان وام خرید دام و علوفه شدم . هزینه های جانبی آنقدر زیاد بود که با پول باقیمانده نتوانستم تعداد دام مورد نظرم را خریداری کنم . تعداد اندکی را خریداری نمودم اما هزینه ی نگهداری همین تعداد اندک آنقدر بالا بود که دیگر نه پولی برای خرید علوفه برایم باقی مانده بود و نه امکان نگهداری آنها با دست خالی برایم وجود داشت ، از طرف دیگر فکر باز پرداخت اقساط وام آرامش روح و روانم را به هم ریخته بود ؛ به همین خاطر مجبور شدم همان تعداد اندک را به صورت نسیه به فروش برسانم تا هنگام سر رسید اولین قسط وامم دغدغه ای برای باز پرداخت آن نداشته باشم تا سالهایی بعد ببینم خداوند چه پیش می آورد »
در پایان می توان گفت که هرنوع فعالیت اقتصادی در روستا های این منطقه ، چون با هدف خورد و خوراک و نیازهای اولیه صورت می گیرد ؛ نوعی بیکاری کاذب می باشد که در نهایت موجب موج مهاجرت به دیگر شهر ها خواهد شد، چرا که در حواشی شهرها بالاخره یک کاری پیدا می‌کنند که درآمدی بیش از یک هکتار زمین برای خود ایجاد کنند و حتی در مواردی امکان پس انداز بیابند . مهاجرت از روستا زنگ خطری برای تخلیه روستاهاست، روستاهایی که مراکز تولیدند و این مراکز تولید اگر از بین روند عملا موجب از بین رفتن ارزش افزوده و تولید ثروت کشور خواهد شد .
نویسنده : علی ابراهیمی
