سلام دلفان – او شهروندی هست که احساس می کند در جامعه ای رو به جلو حرکت می کند ، اما در این جامعه ی رو به جلو هنوز در مسیر پیشرفتش ناهمواری هایی وجود دارد که ساخته ی دست خود و همشهریانش می باشد . ناهمواری هایی مانند نبود حس همکاری و همدلی ، میل به فرهنگ نیاکان گذشته با طعمی از قبیله گرایی، خرده شیشه هایی از جنس سیاست ، پوست موزهایی به رنگ حسادت ، یخی آب نشده از سوز سرمای عدم تحمل همدیگر و دود ی غلیظ برخاسته از کنش ها و واکنش های ویرانگر سیاسی..
با این وجود ،این شهروند خوب ما، علیرغم ناهمواری های راهش ، می داند که برای تعیین سرنوشت جامعه اش ، در امور مشارکتی نیاز به حضور تک تک افراد است ، هر چند محصول این حضور، قهرمانی بازیگر مورد علاقه ی او نباشد . او همیشه در صحنه حاضر بوده است و حضورشان موثر و سازنده بوده است ، وحداقل اثر این حضور این بوده است که مانع نگاه چپ دشمن به این آب و خاک شده است . او می داند که پیشرفت و امنیت جامعه اش نیازمند رأی اوست . پس در انتخابات شرکت می کند و برایش مهم است که بهترین فرد را انتخاب کند . برای داشتن یک انتخاب خوب ، همیشه هدف هایش را مشخص می کند ، زیرا در یک انتخاب خوب، اولین اولویت، توجه به هدف است .
و باید فردی را انتخاب کند که بتواند اهداف اورا محقق کند نه آمال و آرزوهای شخصی را . باید انتخابش آگاهانه باشد ، به توانمندی آن فرد برای پذیرش مسئولیتی بزرگ توجه داشته باشد و بتواند منافع و مصالح جمعی را تأمین کند نه اینکه تأمین کننده ی عقاید و سلایق شخصی او باشد .
او می داند در هیاهوی سیاسی دیگران ، عمل به وظیفه ی الهی و قانونی اش، یک تکلیف است و همیشه این تکلیف را به نحو احسن انجام داده است .اما در عین حال که این وظیفه را یک تکلیف می داند ، یک حق هم می شناسد ، زیرا می داند که اگر نتواند از این حق استفاده کند ؛ نمی تواند دیگر حقوق خود را در جامعه مطالبه کند . این موضوع مانند یک معامله ی بده بستان است که او از حقش استفاده می کند و انتخاب می کند تا بعد بتواند حق و حقوقی بهتر را مطالبه کند . او می داند که اگر از حق خرید لباسش استفاده نکند دیگر نمی تواند نسبت به رنگ و زدگی لباس خود انتقاد کند . و اگر انتقاد کند پاسخش این خواهد بود که به چه حقی ؟
آنها می دانند در جامعه ای زندگی می کنند که از خانواده ها و فرهنگ های متفاوتی تشکیل شده است و با تربیت های متفاوت دور هم جمع شده اند ؛ و این تفاوت ها را پذیرفته است و سعی در شبیه سازی آنها ندارد ؛ زیرا اگر بخواهد دیگران را شبیه خود سازد و یا علایق خود را به دیگران تحمیل کند آن جامعه دیگر روی آرامش به خود نخواهد دید .
در جامعه ی رو به رشد ما ، مردمش به هم اعتماد دارند و یاد گرفته اند به رأی هم احترام بگذارند . تفاوت سلایق و عقاید آنها را به جان هم نمی اندازد و از ادب اجتماعی شان کم نمی کند حتی اگر فرد انتخاب شده ، مطابق رأی عده ای نباشد . چون شهروندان تک تک شان برای هم محترم هستند ، به راحتی آن عده می پذیرند که نتیجه با اکثریت آراست و آن فرد نه تنها منتخب دیگران نیست ، بلکه منتخب کل جامعه است .
به قلم علی ابراهیمی
سلام.تقدیر و تشکر از جناب دکتر ایراهیمی .
سلام بر استاد گرامی جناب اقای ابراهیمی
مطالب مفید و خیلی کاربردی را بیان فرمودید . موفق باشید .
درود بر ابراهیمی عزیز توانا واقعا لذت بردم از نوشتتون