گفت‌وگو با جوان لرستانی که در نیوکمپ گلونی پوشید: از سنت‌های خوب خود پاسداری کنیم

سلام دلفان به نقل از یافته – شامگاه 28 فروردین‌ماه در هنگام پخش بازی والنسیا و بارسلونا در ورزشگاه نیوکمپ تصویری به دست ما رسید که جوانی را با پوشش گلونی در بین تماشاگران این بازی نشان می‌داد.

جستجو را آغاز کردیم و شب گذشته این لرستانی را در تلگرام یافتیم، نامش “احسان محمدی فر” و جوانی 30 ساله از خرم‌آباد است.

گفتگوی ما با این لرستانی فرهنگ دوست را در ادامه بخوانید:

 

من طرفدار پروپاقرص بارسلون هستم و متأسفانه بارسلونا دو بر یک بازی را به والنسیا باخت. جالب است که اکثر دوستانم از جمله پویا عالیخانی بازیکن تیم خیبر می‌گویند علت باخت بارسلون حضور من در ورزشگاه بود.

من در شهر برلین آلمان ساکن هستم و جهت گذراندن بخشی از پایان‌نامه مقطع دکترا در آلمان زندگی می‌کنم. هفته قبل جهت سیاحت و بازدید از مکان‌های دیدنی بارسلونا به اسپانیا سفر کردم و چون به باشگاه بارسلونا علاقه‌مند هستم برای دیدن این بازی به استادیوم نیوکمپ رفتم.

من این گلونی را حدود دو سال پیش در هفته فرهنگی لرستان که در پارک هنرمندان تهران برگزار شد خریداری کردم و از آن به بعد در هر مراسمی که مربوط به لرستان بود دور گردنم می‌انداختم و با داشتن گلونی دور گردنم مثل ماشینی که پلاک ایران 31 دارذ احساس می‌کردم که الآن همه می‌دانند که من لرستانی هستم؛ در حال حاضر هم که اروپا هستم به هر کشوری که بروم حتماً با گلونی خواهم رفت و به بقیه این پوشش را معرفی می‌کنم.

نه! اینجا چون مردم با ملیت‌های مختلف برای دیدن فوتبال می‌آیند کسی به کسی کاری ندارد.

به نظر بنده دو بخش اساسی که هویت اصلی یک جامعه را تشکیل می‌دهند؛ زبان و سنت.

 ین دو عامل هستند که همیشه باعث وحدت و همدلی بین اعضای جامعه و درنتیجه پیشرفت آن جامعه می‌شوند؛ متأسفانه این دو اصل در جامعه امروزی استان ما در حال فراموش‌شدن هستند.

چرا بعضی افراد فکر می‌کنید اگر در جملاتی که استفاده می‌کنند دو تا کلمه فارسی بیشتر استفاده کنند به‌زعم خودشان باکلاس تر هستند؟ با فراموش کردن هویت، آداب ‌و رسوم نه‌تنها بهتر نخواهیم شد بلکه فرهنگ غنی خودمان را هم از دست خواهیم داد.

من همیشه سعی می‌کنم در حرف‌هایم از قدیمی‌ترین کلمات و اصطلاحات لری استفاده کنم و هیچ‌وقت سنت‌های قدیمی را فراموش نکنم.

همه ما وظیفه ‌داریم تا از سنت‌های خوب خود پاسداری کنیم همان‌طور که وظیفه‌ داریم از عزیزان خود نگه‌داری کنیم.

مولانا در جایی می‌گوید: تو دیدی هیچ نقشی را که از نقاش بگریزد؟

پس اگر زندگی و دنیای مادی پایان دارد سنت‌ها هم پایان دارند یعنی روزی زندگی سنت‌ها هم پایان می‌یابد و بشر ناگزیر است پدیده نویی را جایگزین آن‌ها کند اما مهندسی اجتماعی صحیح به ما می‌آموزد که ما باید انتخابی داشته باشیم که حرکت سنت فرهنگی ما، آن چیزی که هنوز کارکرد دارد و مؤثر است، مختل نشود.

 من متولد تیرماه 65 در خرم‌آباد هستم؛ منزل پدری هم در خرم‌آباد منطقه گلدشت است.

دانشجوی دکترای رشته شیمی گرایش نانوشیمی دانشگاه تهران هستم و دارای کسب رتبه 4 کنکور دکترا سال 91؛ الآن هم جهت سپری کردن دوره فرصت مطالعاتی در یکی از دانشگاه‌های شهر برلین در کشور آلمان سکونت دارم.

سابقه فوتبال حرفه‌ای ندارم ولی زمانی که دانشجوی کارشناسی بودم عضو تیم فوتبال دانشگاه کردستان بودم که یک مقام اول و یک مقام سوم در مسابقات فوتبال دانشگاهی کشور کسب کردیم. البته حدود یک سال هم در جمع خرم‌آبادی‌های مقیم تهران هفته‌ای یک‌شب دوره هم جمع می‌شدیم و فوتبال بازی می‌کردیم که همین‌جا از بانیان این کار خوب سیروس نظری، کوروش جمشیدی و محسن دهقان‌کار تشکر می‌کنم.

بعد از تحصیلاتم قطعاً به ایران برمی‌گردم و اگر شرایط برای کار و خدمت به کشورم مهیا باشد حتماً خواهم ماند؛ هر چه شرایط زندگی در کشورهای اروپایی بسیار بهتر از شرایط زندگی در ایران هم باشد اما هیچ جا وطن آدم نمی‌شود.

اولین گزینه هم برای خدمت در ایران، شهر زیبایم خرم‌آباد است. آرزو می‌کنم شرایط به شکلی باشد که هر کسی هر کمکی از دستش برمی‌آید بتواند برای کشورش انجام دهد.

آرزویم سربلندی ایرانی‌ها و در رأس آن‌ها سرافرازی لرستانی‌ها در دنیا است